Ontroerend en ontnuchterend verslag van een moeder van een ziek kind Om 03.26 uur knipt Bart een lampje aan en draait hij zich op zijn rug. 'Ik geloof niet dat ik het wil, Anne, al die operaties. Heeft het zin?' Ik schrik niet van zijn woorden. Denk al uren precies hetzelfde. Dokter De Gier had gesproken over ons kind als over een huis dat ingrijpend gerenoveerd moest worden. Nieuw dak, andere riolering, moderne verwarmingsketel en hier en daar een steunbalk. Maar wat als het fundament niet deugt? Annemarie en haar vriend Bart hebben een kind gekregen. Maar Jobs hoofd heeft de vorm van een peer, zijn lichaam is slap, hart en darmen vertonen gebreken – er is verschrikkelijk veel mis. De baby blijkt geboren met een zeldzame chromosoomafwijking. De artsen willen Job behandelen. Als Annemarie en Bart openlijk hun twijfels uitspreken over medisch ingrijpen en de kwaliteit van het leven dat hun zoon te wachten staat, lopen de spanningen hoog op. Wie heeft het recht te beslissen over de toekomst van het jonge gezin: de dokters of de ouders? En: hoe moeten Annemarie en Bart verder nu Job er is? Dolgelukkig zijn wij is een realistisch verhaal over tegenslag en dilemma's. Een verhaal over de maakbare wereld waarin we ten onrechte denken zelf de regie te hebben. Dolgelukkig zijn wij kun je niet anders dan met kippenvel van ontroering lezen, zo eerlijk is Haverkamps ontnuchterende verslag. 

Recensie(s) 

NBD|Biblion recensie 

De hele wereld lijkt te veranderen voor de jonge ouders als bij hen een zwaar gehandicapt kind wordt geboren. De moeder beschrijft op openhartige wijze hoe medici zich over hun zoontje buigen in verband met het nog onbekende ziektebeeld, hoe ze moeten vechten om gedaan te krijgen wat zij als ouders willen, hoe zij tot acceptatie zijn gekomen van dit aanvankelijk onverwachte gebeuren. Een boeiend verhaal, waarin duidelijk wordt wat de ouders doormaken, waarin moeilijkheden op indringende wijze worden beschreven, maar waarin ook positieve ervaringen duidelijk naar voren komen. De schrijfster houdt zo een pleidooi voor thuisverpleging, vooral in de door haar beschreven periode van 0 tot 6 jaar (2004 tot 2010). Het is dan ook een uitstekend boek om steun te bieden aan ouders en andere opvoeders en verzorgenden onder soortgelijke omstandigheden. Een door de vlotte stijl gemakkelijk te lezen boek, dat toch ook inlevingsvermogen vergt. Het zal andere ouders in dezelfde situatie helpen om ook zelf keuzes te maken en tenslotte blij te zijn met hun kind met zijn lichamelijke en/of geestelijke beperkingen. De schrijfster publiceerde eerder over haar zoontje 'Job : een zeldzaam jongetje' (2007)* en ' Job zegt koekemokke' (2009)**.